چِهِلُ شِشُمآنِه "تا جنون فاصله ای نیست، از اینجا که منم"

هوالنور همیشه این بچه هان که میون دعوای بزرگترا قربانی میشن، مجبورن هی خونه شونو عوض کنن، هی سر درد بگیرن و بترسن از یه اتفاق تازه، از یه جنگ تازه، از یه دعوای جدید. قضیه بین بزرگ ترا حل میشه ولی ولی تو خاطره های بچه ها میمونه. و بچه های کشورمون، جووناش پر پر شدن، به خاطر چند تا به خاطر بزرگ که هی موشک و خمپاره و تیر و تفنگ پرت میکنن سمت هم. همش حرف، همش درد ، همش ترس. چیه این دنیا؟ میگم بهش جمع کن سفره ی این دنیا رو خدا. منبع